Mijn eerste maandje op reis - Thailand

Het is zaterdagavond, 21 November en ik zit in mijn hostel in Luang Prabang (Laos). Het is vandaag offcieel dag 23 van mijn reis en het voelt alsof ik al heel veel langer weg ben. Maar tegelijkertijd gaat de tijd gaat de tijd zo snel! Het is tot nu toe een rollercoaster van gave ervaringen, spannende avonturen, ontmoetingen met inspirerende mensen, goede gesprekken op de meest willekeurige momenten en fijnemomenten. En nu een momentje van rust. De afgelopen 3 weken heb  ik door Noord-Thailand gereisd en het is tijd om daar eens een stukje over te schrijven. Maar voordat ik begin met schrijven, zal ik eerst even beginnen een korte samenvatting. Korte samenvatting zijn namelijk erg prettig. Vooral voor mensen met haast. Of mensen die graag een overzicht hebben. Een overzicht is erg fijn. Al zeg ik het zelf.

Mijn reis - in een notendop

28 oktober kwam ik aan in Bangkok, ik had van te voren al een  hostel en taxi geboekt, dus de eerste uren van mijn reis gingen vlekkeloos. In deze wereldstad heb ik enkele dagen rond gedarteld,  miljoenen tempels bekeken, tientallen kilometers te voet afgelegd en dus een heleboel gezien. Ik ben tussendoor ook naar Ayutthaya gegaan (de voormalige hoofdstad van Thailand, 2 uur treinen van Bangkok).

Begin november met een nachttrein naar Phitsanulok afgereisd en Sukhothai bezocht. Sukhothai is(ook) de oude hoofdstad van Thailand en heeft mega veel super oude ruines uit de oude tijd. Hoe oud vraag je je misschien af? Tja dat weet ik even niet meer. Maar goed wel echt oud enzo. Na Sukhothai was het tijd voor Chiang Mai, een fantastische stad in het Noorden. Hier heb ik een 3 daagse jungle trekking gedaan, inclusief olifanten knuffelen&rijden&wassen&liefde geven en ben ik wezen raften. Na de trekking doorgereisd naar Pai, een stadje nóg noordelijker dan Chiang Mai en ligt in de bergen.  Pai wordt ook wel dé hippie stad van Thailand genoemd. Ik ben een beetje verliefd geworden op dit stadje. Maar echt. De sfeer, de mensen, de barretjes en de mooie natuur. Na Pai weer terug gereisd naar Chiang Mai, hier nog enkele dagen gehangen en toen ben ik naar het oosten vertrokken. Richting Laos. Een dagje Chiang Rai en een dagje aan de grens van Thailand-Laos en toen was het 18 november en heb ik Thailand verlaten….

Mijn reis – niet in een notendop

Op 27 oktober ben ik op het vliegtuig gestapt naar Bangkok. Met trillende knietjes, traantjes in de ogen en een (lichte) brok in mijn keel, heb ik afscheid  genomen van ouders en zuslief en ben ik op het vliegtuig gestapt (via Qatar) naar Bangkok. Tijdens het vliegen was er lichte turbulentie, ik dacht dat ik doodging, er was super lekker vliegtuigvoedsel (maar echt), heb uuuuuren gekletst met een super lieve vrouw die een yogacursus ging volgen en opeens was ik Bangkok.

Tijdens de overstap in Qatar heb ik Nieke ontmoet (afgestudeerde studente uit Utrecht, ook in de ‘ik wil nog niet werken, want werken is stom’ fase). De naam Nienke moet je onthouden, want die komt nog vaker langs. Bangkok is een bizarre stad, van de prachtige tempels en de mooi geklede Thaise vrouwen (of mannen, soms moeilijk te zeggen), tot de stinkende rivier waar het riool in uitkomt en de uitlaatgassen. Ik heb hier een anatal dagen rondgelopen en vond de stad.....tja, fascinerend vooral. Veel tempels bekeken en heel veel lekkere dingen gegeten in Chinatown. Chinatown was hilarisch, en gigantisch. Kennelijk is deze chinatown  de grootste chinatown van de wereld (naast China dan :P) . Kilometers aan stalletjes en kraampjes met de meest bizare dingen. Waaronder een hele winkel vol met ‘Hello Kitty’  spullen. Toch jammer dat ik over mijn ‘Hello Kitty’  fase heen ben, mijn oude mobiel had er niet misstaan.

In mijn hostel een heleboel leuke mensen ontmoet, waar ik oa Halloween mee heb gevierd op Kho San Road, dé partystraat van Bangkok. Halloween in Bangkok was erg random, maar ook echt hilarisch. Ik weet niet zo goed waarom, maar de Thaise bevolking neemt Halloween heel erg serieus, zeker wat verkleden betreft.

Met Nienke had ik tussendoor Ayutthaya bekeken. Dit was vroeger de hoofdstad van Thailand en bevat heel veel oude ruines van vroeger. Nienke en ik hadden (old school) fietsen gehuurd, compleet met fietsmandjes en alles. Fietsen in Thailand is nét even anders dan in Nederland en wel om meerdere redenen: mensen rijden links ipv rechts, iedereen rijdt als maniaken op de weg, ik ben er vrij zeker van dat er geen verkeersregels zijn en er zijn geen fietspaden, dus de fietser fietsen vrolijk op de grote weg, tussen de auto’s, tuktuks, vrachtwagens, bussen en scooters.

Daar stonden we dan, Nienke en ik, met onze fietsjes in onze handen en lichte paniek in onze ogen. ‘Of we dit wel echt wilden’ stamelde ik nog na enkele minuten de drukke weg geobserveerd te hebben. Uiteindelijk toch maar de straat op gegaan en het verkeer getrotseerd. Uiteindelijk ging het vrij makkelijk en hebben we de hele stad rond gefietst. In de stad hebben we de oude tempels bekeken, enorm veel Buddha beelden gezien,  ijsjes gegeten, in een park gechilld. Gewoon een fijne dag.

Na Bangkok en Ayutthaya was ik klaar voor het Noorden. Ik ben met een nachtrein (deze zijn fantastisch bytheway) naar Phitsanulok gereisd, een dagje rond gezworven, tempels en musea gezien, en de dag afgesloten met een fantastische Thaise massage. De massage-dame sprak nul, maar dan ook nul Engels. Voordat de massage begon probeerde ik, met handen en voeten, aan de Thaise dame uit te leggen dat ik een vrij softe massage wilde. Ik kende de horrorverhalen. Ik kwam erachter dat het vrij lastig was om het concept van 'een lage pijngrens'  uit te leggen via handgebaren. Ze keek erg glazig uit haar ogen en zat maar wat te knikken. Na een minuut masseren, verging ik al van de pijn, maar dat het ze gelukkig door. Dus daarna was het gelijk een stuk softer. Volgens mij heb ik dus eenzachte Thaise massage gehad, maar nog steeds had ik het gevoel dat ze me -een soort van- uit elkaar probeerde te trekken óf juist probeerde lichaamsdelen (lees: pols, voet en andere uitstekende lichaamsdelen) in elkaar te drukken. Na verloop van tijd stond ze met haar volle  gewicht bovenop me. Gelukkig was het een het een klein vrouwtje, maar toch, ik was even in shock toen ze olijk boven op me ging staan en met haar voeten in mijn rug begon te porren. Een hele ervaring.

De eerste week van mijn reis had ik vrijwel altijd  mensen om me heen met wie ik dingen samen deed (al dan niet met Nieke), maar Phitsanulok en Sukothai heb ik alleen gedaan. Een (semi) belofte aan mijn grote zus, die me ten zeerste adviseerde  om ook dingen alleen te doen. ‘Wat dat is goed voor een mens’ meende mijn wijze oude zus.

Sukhothai is de eerste  hoofdstad van Thailand en heeft een oud gedeelte vol met ruines en tempels. Met muziek in m’n oren, camera in mijn hand  door de oude stad gefietst. ’s Avonds een avondbus naar Chiang Mai genomen en hier Nienke weer ontmoet. Nieneke was namelijk al eerder naar het Noorden afgereisd, maar het was heel gezellig geweest in Bangkok, dus we gingen in Chiang Mai weer samen reizen. De eerste dag in Chiang Mai eerst gelijk een drie daagse trekking geboekt en vervolgens een scooter gehuurd.  We hadden allebei nog nooit op z’n ding gezeten, laat staan gereden, maar ‘zo lastig kan het toch niet zijn als je een autorijbewijs hebt?’. Enigszins waar, maar we waren even vergeten dat ze als maniaken rijdne in Thailand. Ik was de Lucky One om als eerste te rijden en Nienke ging achterop. Eerst even in de steegjes oefenen, maar dat ging eigenlijk heel makkelijk, dus 10 minuten later zaten we op de grote weg en reden we 50 km/h. Scooter rijden is zooooooo awesome, omg, als ik dit had geweten toen ik 16 was! We hebben de hele dag door Chiang Mai en de  omgeving gereden en gechilld bij de ‘Grand Canyon’ en ‘s avonds in een suburb van Chiang Mai gegeten. En toen vroeg naar bed, ons emotioneel voorbereidend op De Grote Jungle Trekking.….

De junge dagen waren geweldig. Met een groep van 10 mensen (eerst 20, maar later werden we kleiner) heben we drie dagen in de jungle gelopen (thanks Sabine voor je afritsbroek!), in watervallen en meertjes gezwommen en genoten van de natuur. De eerste dag sliepen we bij de ‘Karen Long Neck Family’,  jeweetwel zo’n tribe familie met van die lange nekken. Dit dorpje had ook enkele olifanten. Gelijk de eerste dag op de olifanten gereden en met ze in de rivier gespeeld. Nienke en ik hadden een jonge olifant, Johnny genaamd. Jonny was onze held.

Op een olifant rijden is doodeng, al zeg ik het zelf. Ik zat voorop en ik had constant het gevoel dat ik voorover op de grond zou vallen, zeker op de momenten dat Johnny heuveltjes afliep. Uiteraard ben ik een heel rustig mens en kan ik in dergelijke situaties heel rustig en kalm blijven en heb dus het hele olifantenritje geheel  niet-hysterisch doorstaan. De tweede dag hadden we een flink zware trekking gedaan, alleen maar berg op en in e hete zon, behoorlijk zwaar, maar wel leuk.  We werden beloond  met een prachtig bamboo hutje bovenop de berg, waar we mochten slapen. De zonsondergang was adembenemend. Hier de hele avond bij het kampvuur gezeten,  bananen gebakken, naar de sterren gekeken en gewoon lekker gechilld. De laatste dag weer gehiked, maar dit keer vooral bergaf en de dag geeindigd met een uurtje raften.  Officieel was het white water raften, maar het hield meer in dat we gingen dobberen in onze raft over een rustige rivier en af een toe een (enigzins) ruig stukje tegen kwamen. Uiteraard beef ik bij de ruwe stukken uitermate rustig en was ik de kalmheid zelve.

Na deze drie dagen waren we weer uit de jungle en terug in Chiang Mai, terug in de bewoonde wereld.  Tijdens de trekking zijn Nienke en ik bevriend geworden met drie jongens: Alex & Nick (Zweden) en Andrew (Canada). Tijdens de drie dagen hadden we met de jongens afgesproken om gelijk na de trekking naar het dorpje Pai te gaan. Pai is zeg maar een ienimienie dorpje in het noorden, een dorpje vol met  hippie toeristen. Het plan was om de ochtend ná de trekking met de jongens naar Pai te scooteren (ongeveer 6 uur). Dat was het plan, maar helaas kwam er iets tussen.... De ochtend dat we hadden afgesproken kwam alleen Alex opdagen, kennelijk waren Andrew en Nick gearresteerd. In Chiang Mai is er kennelijk een honden slachthuis en het leek  Andrew slim om ’s nacht, in een (licht) geborrelde toestand, over het hek te klimmen om te kijken wat er gebeurde in het slachthuis en om honden te bevrijden. Niet 1 van zijn beste ideeën. Toen hij net over het hek was geklomen doken 4 Thaise mannen boven op hem en begonnen op hem in te slaan. Nick en nog wat andere jongens zijn toen Andrew wezen helpen en de jongens zijn er vandoor gegaan. Helaas was Andrews paspoort op straat gevonden. De volgende ochtend stonden er tien politie agenten voor hun hostel  kamer en werden ze afgevoerd, de hele dag vastgehouden en ondervraagd. Uiteindelijk is alles goed gekomen en na flink wat geld betaald te hebben, waren ze vrij. Gelukkig konden de jongens er later wel om lachen.

Door dit kleine incidentje liepen we flink wat vertraging op en gingen Nienke en ik alvast met een minibusje naar Pai. Gelukkig volgde de jongens ons snel en hebben we hier drie dagen door gebracht. Pai is de chillste stad ooit. Alles is heel erg laidback. We hebben deze dagen rond gescooterd, in de zon gezeten en ’s avonds in barretjes gezeten. Maar ook aan onze Pai-tijd kwam een einde en gingen we weer terug naar Chiang Mai. Tijdens deze 5-urige busrit hadden we trouwens officieel de slechste chauffeur ooit (lees: in de bergen, omhoog en naar beneden, scherpe bochten, remmen en gassen). Nog nooit zo misselijk geweest.

In Chiang Mai aangekomen moest ik helaas afscheid nemen van Nienke, Alex, Nick en Andrew. Iedereen ging een andere kant op. Dit vond ik wel echt jammer, want het was heel gezellig met z’n 5-en. Ik was de enige die in Chiang Mai bleef. Ik had nog niet veel van de binnenstad gezien en wilde daarom nog wat langer blijven. Gelukkig vond ik heel snel in mijn hostel de ‘nieuwe Nienke’, een reisbuddy voor wat langer: Ilya, jongen uit Amerika. Gelijk een klik, dus we hebben drie dagen lang de stad verkend en een ‘loop’ gedaan: 100 km rond de stad gereden met een scooter naar niet- toeristische plekken. We hebben toen oa een geheel verlaten grot bezocht, in the middle of nowhere, helemaal vol met vleermuizen.

De avonden in Chiang Mai gingen we chillen met andere mensen van ons hostel en we hebben toen ook een Thai boxing wedstrijd gekeken. Helaas was het toen ook tijd om afscheid te nemen van Ilya. Ilya wilde graag naar Pai afreizen en ik wilde door naar het Oosten, richting Laos. Ilya had al een busticket gekocht naar Pai, maar op de ochtend dat we afscheid namen besloot hij halsoverkop om toch met mij naar Chiang Rai te gaan.

In Chiang Rai aangekomen had Ilya een website gevonden met informatie over een tempel waar kennelijk geen toeristen kwamen. De tempel stond op geen enkele kaart, maar er was wel een route omschrijving op de site. We zijn er toen op goed geluk naar toe gereden.  Na uren scooteren hadden we eindelijk de tempel gevonden. Er waren wel eerst 700 treden om bij de tempel te komen. Bij de tempel gingen gelijk monniken met ons praten, ‘wie we waren’, ‘waar we vandaan kwamen’ ‘of we eten of drinken wilden ’ en ‘of we een rondleiding wilden in de tempel en met de oudste monnik wilden praten ‘. Dat was echt geweldig. Het Engels van de monniken was minimaal, dus communiceren was nogal pittig, maar zeker erg leuk. Hierna gingen Ilya en ik doorscooteren, eerst naar een complete verlate waterval en toen naar het hoogste punt van de omgeving.  De wegen waren bizar slecht, soms was de weg maximaal 50 cm breed met grote gaten, soms alleen een zandweg,  vaak ging de weg steil naar boven en moest moest ik lopen want de scooter trok het niet, of de weg ging juist heel steil naar beneden en hoorde je de remmen piepen. Gelulkkig ging alles goed en kwamen we happy en veilig aan in Chiang Rai.

Helaas toen ook echt afscheid moeten nemen van Ilya. Mijn laatste dag in Thailand was in Chiang Khong, de grensstad met Laos. Hier nog een nachtje geslapen. ’s Avonds nog een leuke Canadese ontmoet en ben met haar samen naar een bar geweest buiten de stad, een paar Thaise mannen hadden ons erover verteld.  In deze bar was een band aan het spelen en was de ruimte vol met feestende Thaise jongeren. We waren de enige blanken, dus iedereen bood ons eten en drinken aan en mensen wilden met ons op de foto.Topavond. Een goede afsluiter van mijn tijd in Thaiand.

Ervaringen, opmerkelijkheden en observaties

 -De eerste week was ik behoorlijk gechockeerd over de hoeveelheid daklozen in Bangkok. Zo ontzettend veel mensen die op straat sliepen  of op de grond lagen en voor zich uit staarden. De straten lagen er letterlijk vol mee. Het duurde vrij lang voordat ik door het dat deze mensen niet dakloos waren, maar gewoon aan het chillen waren, of op een bus zaten te wachten. Dat is wat ze doen in Thailand: gewoon op de grond liggen. Normaalste zaak.

-Als voetganger een straat oversteken in Thailand is een kunst op zich. Overal zijn zebrapaden, dus dat is erg veelbelovend, maar men erkent zebrapaden niet zozeer als een plek waar voetgangers kunnen oversteken. In het begin zat ik super lang te wachten voordat ik een weg ging oversteken. Later leerde ik dat de methode van oversteken als volgt is: Ga aan het begin van het zebrapad staan, kijk de chauffeurs in de autos strak aan en steek over zonder enig vorm van twijfel of angst in je ogen te laten zien. Alleen dan stoppen auto’s. Doodeng.

-Ik ben er vrij zeker van dat er geen arbowet bestaat in Thailand. Ik begon een vermoeden te krijgen toen ik (onderweg naar Ayathya) in een trein zat en, terwijl de trein aan het rijden was, de conducteur  tot aan z’n middel uit het raam ging hangen om iets van het dakken te pakken. Ik zat met open mond te kijken.

- In Thailand willen ze graag iedereen aan het werk houden.  Dit doen ze oa door heel veel onnodig werk te verschaffen. Op de busstations lopen er minstens 5 mensen rond die roepen welke bussen er zijn en waar ze naartoe gaan (ze doen niet aan borden). Bij musea koop je een kaartje bij Thai #1 vervolgens wordt je na twee meter gecontroleerd op je ticket door Thai #2 en Thai #3 houdt de deur voor je open en zegt vriendelijk gedag. Thai#4, #5 en #6 staan in de ruimte te kijken en wachten. Vermakelijk maar toch ook wat disturbing.

-Ik had me er metaal op voorbereid om heel ziek te worden van het eten en om leeg geprikt te worden door (met malaria besmette) muggen. Niets is minder waar. Ik ben tot nu toe (afkloppen) nog nooit ziek geworden van het eten en ben deze hele maand misschien drie keer geprikt door een mug. Dus ben helemaal blij&gezond. Arme Nienke daarentegen wordt lek geprinkt (sorry Nienke!).

 - Ik ga hier door het leven als ‘Susi’, met name omdat de naam Susan in het Engels niet echt natuurlijk/chill klinkt. Vandaar de naam Susi. Op 1 of andere manier is die naam extreem catchy voor iedereen, in grotere groepen onthoudt iedereen mijn naam als eerst. Dit heeft als gevolg dat ik bij het minste of gerichtste erbij wordt geroepen of een vraag aan mij wordt gesteld.   

Nou, dat was het dan. Mijn excuses voor het lange verhaal. Waarschijnlijk hadden jullie niets anders van mij verwacht.  Oh en sorry voor de spelfouten. Voor het eerst in jaren geen spellingscontrole op een computer. Is toch vrij confronterend hoe ingewikkeld de nederlandse taal nu opeens is.

Ik vind je allemaal lief en mis jullie een beetje. Nu ga ik weer verder.

Luff you!! Xxx